Sezonun ilk haftasında “iyi bir ara transfer dönemi geçiremezlerse kesin düşerler” dediğim iki takımdan birisi olan Erciyesspor, özellikle ikinci yarıda kayıp Konyaspor karşısında 1 altın puanın sahibi oluyordu. Hakem için ne kadar eleştiri yaparsak yapalım ilk 25 dakikanın dışında Konyaspor rakibinden beş gömlek de üstün olsa “Futbolda istemeden, oynamadan, mücadele etmenin kazanmanın olmayacağını” unutmuştu.  

İlk yarıya öyle güzel öyle istekli ve öylesine akıllı başladık ki içimizden “Bu maç en az beş olur” dedik. Çünkü Konyasporlu futbolcular geriden en ileriye sahanın her yerinde alan daraltıyor, rakibe basıyor ve topun hakimi oluyordu. Rakip takımın cılız ataklarında Vukovic tek başına “uzayan kule” gibiydi. Defanstan ortaya sahaya oradan da özellikle sağ kanatta top alış verişi, hep yerden ve garantiye idi. Suat Altın İnşaat Kayseri Erciyessporlu (İsim de yabancı film adı gibi) futbolcuların yapacağı bir şey yoktu. Onlar sadece dalga dalga gelen Konyaspor ataklarını acemice uzaklaştırmaya çalışıyorlardı.

İlk 25 dakika tek kelime ile mükemmeldi. Ha konuk takım oyuncularının yaptığı tek bir şey vardı her ikili mücadelede artistçe kendilerini yere atmaları bunları da hakem Süleyman Abay’ın yemesiydi. İlk kırkbeş dakikada sadece bu pozisyonlarda tansiyon yükseliyor ve özellikle bizim oyuncularımız gereksiz sarı kartlar görüyorlardı.

Biz golü bulmayınca rakibin şişirme toplarıyla baskımız biraz azalır gibi oldu. Özellikle Hleb bu yarıda kaçak güreşiyor ve sorumluluk almıyordu.

Ama penaltı golü tam da bu anlarda ilaç gibi geldi. Pozisyonunun tartışılacak bir durumu yoktu ama konuk takım oyuncuları yine ortamı gerdi ve yine sarı kart gördük. Futbolcularımız soyunma odasına giderken geç de olsa gelen golün rahatlığı içerisindeydi. 

İkinci yarıda ise konuk takımdan gelen bir Edinho değişikliği sanki bizim dengemizi bozmuştu. Bu yarıda Konyaspor yoktu. Nerede ise o oyunun başındaki takım nereye gitti diye 155’i arayacaktık.

Sonuç… Konyaspor için kayıp iki puandan başka bir şey değildi.