Konya düğün pilavı, yemeğin ötesinde bir şeydir. Bir kültürdür, bir hayat biçimidir. Düğün pilavı lezzetin adıdır, damak tadıdır. Düğün pilavını hiç tatmamış olanlar lezzeti hiç tanımamışlardır.

            Düğün pilavında kişilerin karakterleri de çok güzel tahlil edilir. Görgüsüzler, patavatsızlar, benciller, iyi niyetliler, has adamlar hemen kendisini gösterir.

            Sofranızdaki bazı “Ekabir” tipler karınları doymaya başlayınca eksik aramaya başlarlar. Düğün sahibi herkesi memnun etmeye çalışsa da, bazılarını memnun edemeyecektir. Zaten hayatın gerçeği de bu değil midir? Herkesi memnun etmek mümkün mü?

            Düğün pilavında olduğu gibi, siyasette de herkesi memnun edemezsiniz.

            Çünkü kimileri at gözlüğü ile bakarlar. Kimileri görmemek için gözlerini kapatırlar. Kimileri de memnun olmuş görünmek için kendilerini zorlarlar. Ama şu bir gerçek ki; insanlar dünlerini çok çabuk unuturlar.

            Seksen öncesinde siyasi vaatler, açık artırma ile olurdu. Yaşları o yılları hatırlamaya müsait olanlar Demirel’in seçim vaadini unutmamışlardır:

            “Onlar ne veriyorsa, ben beş fazlasını veriyorum…”

            Gerçi yakın tarihte de benzeri uçuk vaatler olmuştu.

            “Asgari ücreti 5 bin lira yapacağım…”

            “Mazotu l liraya indireceğim…”

            “Futbolda ofsayt kuralını kaldıracağım…”

            “İmam Hatipleri kapatacağım…”

            “Apo’yu asacağım…”

            Bunlar siyasilerin akılda kalan vaatlerinden bazıları.

            AK Parti’nin oy devşirmek için böyle uçuk vaatleri hiç olmadı. Hatırladığım kadarıyla seçim ekonomisi de uygulamadılar.

            Seçimden sonra, iğneden ipliğe her şeye zam geldiğinde rahmetlik Özal “Ben seçimden önce zam yapacak kadar enayi miyim” demişti.

            AK Parti Hükümetleri zam yapmak için zaman kollamadılar. Yani popülist davranıldığını ben görmedim.

            Ancak şimdi diyorum ki; artık biraz da popülist davranın. Çünkü en sadık sandığımız AK Partililer bile dünlerini unutmuş, kazanımları görmez olmuşlar. Haksız da sayılmazlar. Emeklisi de, ev hanımı da, memuru da, işçisi de iyiye giden ekonomiyi ceplerinde de hissetmek istiyorlar. Yükselen “Millî Hâsıla”nın keyfini sürmek istiyorlar.

            Ülke menfaatinin kişisel menfaatten üstün olduğunu anlatmakta zorlanıyoruz.