Bir "ben" vardır içimde, duvar örer dünyaya,
Kendi küçük evreninde döner durur bıkmadan.
Gözü görmez ötesini, kulakları sağır feryada,
Kendi gölgesinden başka yoldaş tanımaz asla.
Her nefeste bir "ben" çeker, her bakışta bir "ben",
Paylaşmak nedir bilmez, vermek ona yabancı.
Kendi kırıntılarıyla beslenir durmadan,
Başkalarının açlığını görmez bile inancı.
Bir ayna tutsan yüzüne, yine kendini görür,
Kalbi bir buz dağı sanki, sevgiye kapalı.
Oysa hayat bir nehir gibi, akmalı, coşmalı,
"Ben" bataklığında kalmak, ruhu boğmalı.
Belki bir gün o duvarlar yıkılır usulca,
Belki bir el uzanır karanlığından çekerek.
O zaman anlar ki "ben" sadece bir hece,
Bütün olmak varken, tek kalmak ne demek.