Demire estetik geldi

Klasik ferforje 1993 yılında Ali İhsan Sarıbaş tarafından kuruldu. İnşaat Mühendisliği okurken ferforje ürünler pazarlayan Ali Sarıbaş daha sonra 2 arkadaşıyla birlikte küçük bir atölyede üretime başladı. İşler adım adım büyüdü. Bugün Büsan’daki fabrikada demirler teknoloji, emek ve zevkle buluşarak estetiği yüksek sanat eserleri haline geldi. Ali İhsan Sarıbaş ciddi bir rahatsızlık geçirse de oğlu Ali Sarıbaş işin başına geçti ve demir en şık, zarif halini almaya devam etti. Klasik Ferforje’yi Ali Sarıbaş anlattı…

Röportaj: Çiğdem Kurut

Demir aslında eski önemini yeniden kazandı diyebilir miyiz?

Demir özellikle Osmanlı döneminde büyük rağbet görmüş. Çünkü o dönemlerde bu maddenin yerini tutacak muadil bir malzeme yokmuş. Ama alüminyumla birlikte yavaş yavaş rağbetten düşmüş. Evladiyelik demirin yerini maliyet bakımından daha düşük olan alüminyum almış. Ancak son yıllarda demir itibarını yeniden kazanmaya başladı. Maliyet düşsün diye malzeme inceldi, estetik olarak fark yaratıldı. Öyle bir sunuldu ki; demir artık tarz sahibi insanların tercihi haline geldi.

Klasik Ferforje bu anlamda neler yaptı?

Bu işin şifresi, demirin iç dekorasyonda kullanılması oldu. Ferforje tasarımların iç mekanları daraltmaması, tarz oluşturması en önemlisi de sağlamlığı nedeniyle sıra dışı projelerin, tarz arayanların birinci tercihi halini aldı. Ferforje ürünlerin pek çok kişiye pek çok noktadan dokunduğu ortaya çıktı. Demir gücünü, birleşen estetiğiyle mekanlara taşıdı. Klasik Ferforje de aynı gücü ve estetiği dış mekanlarda kullanıma sundu. Bugün boğumlu borular, baskılı, delikli saçlar, aksesuarlarla kent içinde gözümüzü her çevirdiğimiz yerde görebileceğimiz ürünleri adeta birer sanat eseri gibi işleyerek kullanıma sundu ve sunmaya da devam ediyor.

Soğuk metal olarak bilinen bu maddeye sımsıcak bir görünüm kazandırmak zor bir iş mi?

Ferforje aslında bir sanat dalı olarak da değerlendirilebilir. Bu sanatı modern tasarımlar ve teknolojiyi birleştirerek soğuk metale sıcaklık katmak mümkün. Bizim yapmaya çalıştığımız da tam olarak bu. Bir nevi demire hükmetmek, onu en güzel, en kullanışlı hale getirmek işimiz. Amaç bir yerleri kapatırken, bölerken göz zevkini de dikkate almak. Aynı şey diğer fonksiyonel kullanımlar için de geçerdi. Desenler, boyaların rengi, motifler  hep göze hitap etsin istiyoruz. Ve Türkiye bu alanda çok iyi.

Siz de oldukça genç bir yaşta zorunlu olarak bu işin başındasınız. Zor oldu mu?

Babam 9 ay önce ani bir rahatsızlık geçirdi. Tedavileri halen devam ediyor. Ben üniversite son sınıf öğrencisiyim. Konya’da işletme okumamı istedi. Karatay Üniversitesi’nde İşletme okuyorum. Babam beni bugüne kadar hep özel okullarda okuttu ama bana hiç özel tatiller geçirtmedi. Okuldan kalan zamanlarda kaynak yaptım,  demir kestim. Müşterilerle görüştüm. Özellikle o görüşmeler bana çok şey kazandırdı. Hiçbir eğitimi olmayan insanların işlerinde ne kadar iyi olduklarını gördüm. Malzemeyi ellerine aldıklarında yaptıkları yorumlara şaşıp kaldığım anlar oldu. Babam beni iş konusunda da iyi yetiştirdi. Onun verdiği güven de beni etkiledi. Ben de babamın başarısını devam ettirmek istiyorum. Ta ki sağlığına yeniden kavuşana kadar uğraşacağım.

İş konusunda babanıza hala danışıyor musunuz?

Babam konuşamasa da bilinci açık. Bu bizim için çok önemli. Her gün işle ilgili yaptıklarımızı anlatıyorum. Haftanın en az üç günü babamı işyerine getiriyorum. Gözüyle bile anlaşıyoruz. İnsanları çok iyi tanıyor. Bana empoze ettiği şeyleri hayata geçirmeye çalışıyorum. Bu bizim işimiz. Tüm ekibimizle birlikte işimizin başındayız.