RENKLERİN DANSI: “Reyhan Başaran”

Kendinizden ve ailenizden bahsedebilir misiniz?

Ürgüp-Ortahisar’da doğdum. İki yaşındayken ailemle Ankara’ya geldik. 17 yıl Ankara’da yaşadım. Ankara Kız Lisesi’nden mezun olduktan sonra eşimle tanıştık ve evlendik. 1969’da Konya’ya geldik. Ev hanımıyım, eşim eczacı. İki çocuk annesi, üç torun sahibiyim. Kızım Siyasal Bilimler mezunu. Bankacılık onu yorunca, bir de eşim yaşlanınca kızıma İstanbul’dan buraya gelmesini teklif ederek, eczanemizde çalışmasını rica ettim. Kabul etti. Eşimle birlikte işletiyorlar. Oğlum ise Amerika’da, elektronik mühendisi... Kısaca beni özetleyecek olursam; dünyayı, insanları, renkleri, tabiatı, gökyüzünü her şeyi çok seviyorum.

Eşinizle nasıl tanıştınız?

Bundan 100 sene önce yine bizim aileden bir hanım eşimin ailesine gelin gitmiş. Dolayısıyla uzaktan bir akrabalığımız var. Doğduğumda gelerek benim beşiğimi sallamış, o yıllarda beş yaşlarındaymış. Yıllar sonra Ankara’ya akraba ziyaretine geldiğinde, benim ilkokulu yeni bitirdiğim yıllarda birbirimizi gördük. Eşim üniversite son sınıfa geldiğinde kendi de ailesi de beni arzu etmiş. Nasipmiş evlendik. 47 yıldır evliyiz.

Resim yapma yeteneğinizi nasıl keşfettiniz?

Lisedeki resim dersi hocalarımız bizi özgür çalıştırırlardı. Benim de hep resim yapma arzusu vardı içimde fakat hayat telaşesinden pek yapamıyordum. İlerleyen yıllarda Güzel Sanatlar Galerisi açıldı, Halit Bardakçı’nın resim dersleri verdiğini duydum. Çok hoşuma gitti ve orada resim yapmaya başladım. Bir resime bakarak onun kopyasını yapmak beni mutlu etmedi. Daha sonra Orhan Cebrailoğlu Konya’ya geldi. Özgür çalışmamda çok faydası oldu, beni yüreklendirdi.

“RENKLER BENİ ÇOŞTURUR”

Resim yaparken neler hissediyorsunuz?

Tabloya yansıttığım o renkler beni coşturuyor. Dünyanın tüm sıkıntılarının unutturuyor. Resim yapmak bu dünyada yaşamayı kolaylaştırıyor.

Resimlerinizde hangi temaları işliyorsunuz?

Çok karışık temalar işliyorum. Renkleri her zaman öne çıkarıyorum. Konya’da yaşamamın etkisinden olsa gerek Mevlana ile ilgili de epeyce çalışma yaptım.

Hiç sergi açtınız mı?

Evet. Çok fazla karma sergide bulundum. Kişisel sergilerim de oldu. İlk sergimi 1988’de Konya’da açtım. Daha sonra Ürgüp’te, Ankara’da açtım.

Resim dışında ilginizi çeken sanat dalları var mı?

Sanatın her dalını severim. Birçok sanat dalıyla uğraştım. Vaktim olsa daha çok sanat dalı ile uğraşırım. Ut çalarım. Çağdaş Yaşam’ın türkü korosundayım. Ayrıca oranın kurucu üyesiyim. Edebiyatla aram çok iyidir. Kitaplarla haşır neşir olmayı çok severim.

Kitap demişken şimdiye kadar sizi en çok etkileyen eser hangisi oldu?

Nutuk. Durup durup okurum. Kendi içimde kargaşa yaşadığımda Nutuk’u okurum ve derim ki; “Atatürk çok büyük bir insan.” Falih Rıfkı Atay’ın Çankaya’sı ve Zeytindağı da çok beğendiğim eserler.  

Müzikle aranız nasıl?

Klasik müziği severim. Tanburi Cemil Bey’in saz semailerine bayılırım.

“KONYA SANILDIĞI GİBİ DEĞİL”

Konya ile ilgili neler düşünüyorsunuz?

Konya’yı seviyorum, ben de Konyalı oldum. Burada çok aydın bir kesim var, sanıldığı gibi değil. Dışarıda Konya’yı çok sevdiğimizi söylediğimizde şaşırıyorlar. Sanata, edebiyata düşkün insanlar olduğunu anlattığımızda inanamıyorlar. Konya çok güzel bir yer ama Meram’ın eski tadı kalmadı. Yeşillik ve su azaldı.

Sizi şimdiye kadar en mutlu eden olay?

Sanırım ilk torunumu kucağıma aldığım o an.

En çok üzen olay?

28 yaşındayken babamı kaybetmek. O günden sonra Ankara’ya gitmeye hevesim kalmadı.

En sevdiğiniz yönünüz?

Sevginin beni hayata bağlayan en güzel duygu olması… Her şeyi seviyorum ya.

En sevmediğiniz yönünüz?

Bazen öfkelerime hakim olamamak.

Emine Şeyma Yıldız