Basketbolun güzelliği diyoruz her zaman. Mücadele, hırs, heyecan ne ararsanız 40 dakikaya sığıyor. Son saniye basketiyle gelen galibiyetler, atılan üçlükler, smaçlar, basketbolun keyif veren yanları. Bir de son saniye mağlubiyetleri var. İnsanın içini acıtsa da bir sonraki hafta telafi edilebilir yanlarının olması umutlandırıyor. Çünkü bilirsiniz ki o takımlar bir sonraki hafta da mücadelesini hiç bırakmadan savaşırlar.

Evet, bu sezon bunların uzağında tamamen farklı bir Torku Konyaspor izledik. Geçtiğimiz sezon kıl payı kaçan play-off şansının ardından bu yıl küme düşmemeye oynayan bir takım var şimdi. Hem de ne düşmemek ama. Ligin ikinci yarısında 11 hafta geride kaldı ve Konyaspor hala kendisine ihtiyacı olan galibiyeti elde edemedi. Her iç saha maçında Aziz Bekir ve ekibiyle görüştüğümde bu sefer olacak diyorduk. Hiç yılmadan, usanmadan bu maçın farklı olacağını inandığımızı belirtiyorduk. Fakat artık umutlarımız tükendi diyebilirim. En azından benim için.

Göz göre göre 1. lige düşüyoruz ve buna kimse engel olamıyor. Engel olmaktan ziyade o ışığı göremiyorum. Son 4 hafta kaldı. Direkt rakibimiz olan Türk Telekom ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi ile karşılaşacağız fakat kazanabilecek izlenimi Pınar Karşıyaka maçında da göremedim. Vasatın altında bir takım vardı. Sanırım oyuncular da durumu kabullenmeye başladı. Bu duruma gelmenin birçok sebebi olabilir fakat parkede verilen mücadele her şeyden önemliydi.

Bu sezon gerçekten eziyet çektik. Rakiplerimizin iyi oyununu seyretmekle yetinebildik sadece. Bu durumda emeği olanlara da teşekkür ediyorum. Konya’da basketbol gelişiyor demiştim bu sezon başında. 

Yanılmışım. Hem de çook... Üzgünüm