“Dünyadaki her şey bir ve tektir.” Öyleyse insanoğlu neden mutluluğu öze dönüşte arıyor? Ya da neden özünden koptu da dönme ihtiyacı doğdu?

Geçenlerde bir radyo programında – evet hala radyo dinleyen insanlar var – duymuştum; #hayalindekiköy nasıl olmalı, diyordu programın sunucusu. Basit bir program akışı olma fikrinin ötesinde, sahi hayalimizdeki köy diye bir şey var. Bizi hayata bağlayan, kendimizi gerçekleştirdikten sonra döneceğimiz…

Muhtemelen emeklilik planlarının ve olası huzurlu yaşamın da içinde barındığı bir köy.

Bir dakika başa dönmemiz gerek!!

Yaşamı parçalara ayırıyoruz önce; çocukluk, gençlik, orta yaş ve yaşlılık dönemleri. Haliyle hayallerimize ulaşmak için tüm dönemleri başarı ile geçip yaşlılığa ulaşmamız gerek. He öyle arada gençlikte falan ölen olursa da maalesef hayatın tüm hazzını kaçırmış oluyor, çünkü yaşlanamadı.

Hayallerdeki köy ütopyası belki bir umut, bir tutunma çabası ama aslında görmemize engel oluyor. Neyi mi?

“Düşümü gerçekleştirmekten korkuyorum, çünkü o zaman yaşamak için bir sebebim olmayacak.” Yaşlı ve bilge adamın söylediklerine kulak verelim. O bize korkularından bahsediyor; kendimizde göremediğimiz, görmek istemediğimiz. Ama aslında sahip olduğumuz korkular. Aman tadımız kaçmasın mı? Bence biraz kaçsın. Var olan zamanı görmeyi engelleyen her şeyin olması gerektiği gibi kaçsın.

Hayalimizdeki köy bundan çok daha fazlasını anlatıyor bize. İlkellikten şehir medeniyetine, sonra tekrar öze dönüşe.

Ağacın kökünde olan özü dallarda, kentlerden köylere kaçışta mı arıyoruz acaba?