Deniz kıyısındaki illerimizde halkın birçoğu kız evlatlara deniz sahilindeki, ürün yetişmeyen, bataklık tarlaları veya kumsalları vermişti. Denizden uzak illerde de kızlara yine ürün yetişmeyen kayalıkları, sazlıkları veya kum tarlalarını vermişlerdi. Yurdun hemen her yerinde “Kız Tarlaları” deyince ne tür arazilerin kastedildiğini neredeyse herkes biliyordu artık.  Şu Allah’ın adaletine bakın ki, o kızların birçoğu henüz bu dünyadan bile göçmeden onlara verilen, ürün yetişmez tarlaların hepsi altın olmuş, onları zengin etmişti. Nasıl mı?

Çok geçmeden ülkede deniz turizmine yönelik bir turizm patlaması oldu. Turizmciler o bataklık arazileri kurutup, üzerine en pahalı, turistik tesisleri yapmaya başladılar. Bir hududu deniz olan kumsaldaki tarlalar da gözde plajlar haline geliyordu. Bu durum halen de devam ediyor. Bunu bana Mersin’in bir köyünde Muhtar olan Hüsmen Ağa anlatmıştı.     

Deniz kıyısında olmayan illerde de inşaat sektörü tarihin görmediği bir gelişme göstermişti. Böyle illerdeki, kızlara verilen kum tarlaları da kum ocağı olarak, erkek evlatlara verilen verimli tarlalardan çok daha fazla gelir getiriyor, sahiplerini zengin ediyordu. Bu durumu da Konya’nın kum ocaklarıyla tanınan bir köyünde, köyün ileri gelenlerinden tanıdık bir kişi anlatmıştı.  

Geçen zaman içinde tarım arazileri üzerine inşaat yapılması yasaklanınca, o kayalık, çorak veya sazlık araziler de çok değerli konut ve sair inşaat arsalarına dönüşüyordu. Bunlardan birçoğu inşaatçılara kat karşılığı olarak verilince, arsa karşılığında kırk daire alan kızlar bile oluyordu. Bunu da Afyonda inşaat müteahhidi olan bir arkadaşım anlatmıştı.

Kısmeti Allah verirmiş. Onlar ermiş muradına, dersi de bize kalmış. Atalarımız, “ Anlayana sivrisine saz, anlamayana davul-zurna az” demişler. Bu hikayeyi Anneler Gününde yayınlanmak üzere kaleme almıştım, yayına vermeyi unutmuşum. Ama ne fark eder, zaten her gün annelerin değil mi? Allah’a emanet olunuz.