Feda; TDK’da karşılığı olan iki heceden ibaret basit bir kelime değildir.

“Bir amaç uğrunda, bir değer veya varlıktan vazgeçme, uğruna verme.” Anlamından da ötedir.

Herkesin fedakarlık anlayışı farklıdır…

Kimisi yalan dünya için ruhunu feda eder, kimisi de vatan toprağını kanıyla sulamış bütün ruhlara layık olmak için kendini feda eder.

Nedir ki feda?

Bir kelimeden, iki heceden, dört harften ibaret.

Bir gün hikayesini yazan olur elbet…

Tıpkı Ömerler gibi, Fethiler gibi, Fıratlar gibi…

*****

Feda; dünya sevgisinden rafine edilmiş ruhların verdiği mücadelenin adıdır.

Feda; mahşerde, inandığı kutsal değerlere bir gün kavuşacağının inancı ile bütün acılarla savaşmaktır.

Feda; bir başına kalacağını bilsen de o amaç uğrunda bıkmadan, yılmadan, tek bir gün dahi öf demeden sabretmektir.

Feda; tarifi olmayan bir aşkın meyvesidir.

Feda; vefa ve sadakatin ta kendisidir.

Feda; gül kokulu nazlı yâr için her şeye sırtını dönmektir.

Feda; bütün olumsuz şartları bir çiçek bahçesine çevirebilmektir…

*****

Peki insan oğlu bu güce nasıl sahip oluyor, değil mi?

Masumiyetimizi kaybetmiş olabiliriz, kimi zaman kendimizden nefret ediyor olabiliriz, yapmış olduğumuz hatalar yüzünden bendimizi zincirlere vurmuş olabiliriz, pişmanlıkla yoğrulan kalbimizden yorulabiliriz…

Olsun.

Sizi her şeye rağmen mücadele etmeye sevk eden bir kutsal güç olsun şu dünyada.

Dünya makamlarına talip olmayan…

Bu güç için yapamayacağınız hiçbir şey olmasın.

Her şeyi göze alın, niyetiniz ana sütü gibi tertemizse eninde sonunda kavuşacaksınız.

*****

Ha bir de sıcacık bir omuz olsun yanınızda, uzağınızda hiç fark etmez.

Hemen “Oooo!” demeyin.

Hangi sevda uğruna bu satırları kaleme aldığımı biliyorsunuz.

Nabzınızın bu vatan aşkı için hoyratça atışını hisseden herkes olabilir bu omzun sahibi.

Bir şehit annesinin şefkatli omzu…

Bir şehit yetiminin sarmaya muhtaç omzu…

Bir vatan delisinin yoldaşı olmaya susamış omzu…

Gerisi koca bir yalan…