‘Sözle gelen sözle gider.’

Anlayacağınız üzere bu ifadeyle; ehil olmayanlar, ehliyeti ve dahi ehemmiyeti bulunmayanlar kastediliyor.

Rüzgâra göre yön değiştirip, kalıba göre şekil alanlar kulübü de diyebiliriz bu kalibredeki hazır zadeler için.

Talip olduğu yeri sorgulamayan, bulunduğu konumun ne olduğu noktasında toplu iğne ucu kadar dahi olsa fikir beyan edemeyecek bir güruh var dostlar.

Yukarıdaki ifadeler bu çapsız azınlığı tanımlamak üzere sıraya dizildi.

Tanımlama tam manasıyla anlaşıldıysa birazda konunun muhtevası üzerine kelam kesmek isterim.

Ayna, insanın sadece ve sadece zahirini göstermez. Dikkatli bakıldığı vakit benliğin nerelere ulaşabileceği ve kapasitenin ne olduğu yönünde bize gerçeklik beyan eder.

Fakat nefsinin tutsağı olmuş, içindeki eziklik duygusunu bastıramayan ve kokuşmuş zihin dünyasını ayağa kaldıramayan insan bunu görmekte ziyadesiyle zorluk çeker.

Zira azgınca yapay olan güce tapınmaya namzettir.

Doğal olan liderliğin ve baş oluşun ihtişamını kaldıramayacağını da çok iyi bilir.

İnsan en çok da kendini kandıramaz aslında.

Bundan mütevellit yalana ve yapmacıklığa dayalı bir topluluk, bir sahte meclis arar.

Kendinden olmayan ısmarlama ifadeleri, riyakarlık akan o sahte gülüşleri fevç fevç akıtmak ister mevzu bahis diken üstündeki o biçim birlikteliklere.

Bunu yapsa ne fayda?

Özün özü ortada feryat figan bağırırken, neyin ne olduğu ispatlı şahitli belliyken anonim çırpınışlar neye yarar?

En fazla raf ömrü diyebileceğimiz kırık dalın son kullanma tarihini biraz daha ötelemiş olur.

Peki ya sonra?

Sonrası malum.

Yandı gülüm keten helva.

Gerisin geriye dönerek bir şeyleri onarmak hatta ve hatta bir şeylere tevessül etmemek ister. Lakin o tren çoktan kaçmıştır. Hızlı koşarak da yakalamak mümkün olmuyor maalesef.

Ah’lar, vah’lar havada uçuşsa da sözle gelen çapsız sadece rezil olduğuyla kalıyor.

Kafasını iki elinin arasına alarak yapmış olduğu yol muhasebesi tamamıyla boşa düşüyor.

Birilerinin güdümünde olduğu için şanslı da sayılır. Çünkü belirli aralıklarla sözle gelen çapsıza can suyu oluyorlar. Ve biraz nefes almasına karşılık basamak vazifesi görüyorlar.

Tabi o da menfaat ölçüsünde gerçekleşiyor.

İstediğini almış gibi görünen ve belirli duraklarda niyet ettiklerini alamayan şakşakçılarında tamam diyebileceğimiz bir miyadı var.

Pabuç pahalı olunca acaba hangi köşeden dönsem de paçayı kurtarsam diyecekleri o gün elbette gelecek.

Sözle gelen çapsız işte o gün afallayıp sallantıda olan taburesini yitirmiş bulunacak.

Bel bağladığı bir başka çapsızın tabiri caizse ekürisinin birden fazla maskesine şahit olmuş olacak.

Ha yadırgarlar mı? Hiç zannetmem.

Kel ve sağır olarak birbirlerini ağırlarlar ve kaldıkları yerden hayatlarına devam etmeye çalışırlar.

Yıkılmadık ayaktayız pozları yani.

Ama yer mi Anadolu çocuğu!

Elbette yemez.

Seyircide en nihayetinde Mevlâna Meydanı’nda gezen turist değil ya!

Adama yat aşağıya, istasyon değiştir derler.

Noktayla virgül olup söze ara verme ve ifade tamamlama dönemleri bitti, sizden artık olsa olsa parantez içi olur diye de eklemede bulunurlar.

Parantez içi deyip geçmeyin ha!

O içe neler sığar neler.

Sahibinden az kullanılmış ipi başkasının elinde olan isimli kağıtlar mı dersiniz yoksa kumanda edilmeye programlı basma kalıp İl’den dönen yalanına bulanmış ilçe haritaları mı dersiniz?

Ne derseniz deyin.

Benden size müstahak; onaylı, kaşeli, mühürlü belge.

Her yerde itibar görür.

Görmeyeceğini düşünüyorsanız arkanıza yaslanın ve seyredin.

Bir çift gözünüzü ve iki kulağınızı da işin içine şahit tutun.

A.Ç olanlar zaten başrol. Onlara davetiye postalamaya lüzum yok.

Aracı postanın kralı yolun sonunda saklı.

Selâmetle…