Terzilikten sonra 3 sene Çıkrıkçılar İçi’nde 3 sene Marangozlar Sanayi’de lokantacılık yaptım. İslerimiz  iyiydi elhamdülillah. Yalnız veresiye verdiğimiz için alacağımızı alamadık, vereceğimizi veremedik. Etrafa borç yaptık. Bir ahbaptan borç aldık. Borcun günü geldi. Küçük oğlum ortaokulda okur öğlenden sonra gelir bana yardım ederdi.

Oğluma “ben eve gideyim namazımı kılıp şu arkadaşın borcunun çaresine bakayım” dedim. Caddeye çıktım 3 dolmuş geçti üçü de dolu, binemedim. Aradan üç, dört dakika geçti, bizim evimizin üstünde oturan komşum salim araba ile önüme durdu. “Hasan abi ne beklen” dedi. Eve gideceğimi söyledim. “Bin arabaya” dedi. Arka tarafa bindim, diğer arkadaşı önde oturuyordu. Eski otogara uğradık şimdiki Kule’nin yeri. “Hasan abi beş dakika bekle” dedi. Arkadaşını yolcu etti. Ben arabada sekiz on dakika  bekledim. Sille göbeğinde Yeşil Meram Sitesi önünde bıraktı. Dalgın bir şekilde soluma bakmadan eve doğru yürüdüm, bir acı fren sesi geldi bir metre kala araba durdu.

Arkadaşım rahmetli Atilla Orhan (Allah rahmet eylesin) arabadan indi. Kucaklaştık hal hatır sormadan bana “seni arardım sıkıntılı olduğunu duydum senin çok ekmeğini yedik suyunu içtik” dedi. Arabanın arka bagajını açtı, çantasını açtı, parayı saydı, geldi benim gömleğinin cebine koydu. Allah şahidim “benim sıkıntım var şu kadar para isterim” demedim. “Ankara’da işim var gelince gene görüşelim” dedi. Kucaklaştık gitti.

Asansöre  geldim, parayı saydım, ödeyeceğim miktardı, Rabbimin takdiri üç dolmuş bekle, otogarda bekle, bir saniye geç kalsak ya da önce gelsek denk gelmez. Asansörde ağlamaya başladım. “Rabbim senden ümidini kesen kafirdir” dedim.

Hanım kapıyı açtı, ağladığımı gördü, “hayırdır” dedi. Olanları anlattım. “Senin kalbin temiz Rabbim işini rast getirir” dedi. Namazı kıldım emanetleri verdim. Hamd ettim Rabbime şükür ettim, “bütün övgüler sana Ya Rabbim” dedim.