Zamanın birinde halkı Müslüman olan bir ülke varmış.

O ülkenin idarecileri “Müslüman olarak yaşamaya devam edersek kalkınma olmaz” diye düşünmüşler. “Din, terakkiye manidir” demişler. Müslümanlığı yavaş-yavaş ortadan kaldırmak için sondaj çalışmalarına başlamışlar.

İlk iş olarak ezanı değiştirmişler.

“Biz dine takıntılıyız” derler mi? Dememişler.

Halk iyi anlasın diye ezanı değiştirdiklerini söylemişler.

Müezzinler “Allahuekber” yerine “Tanrı uludur” diyorlarmış.

Müslüman halk bunu hiç sevmemiş ama ne yapsın. İtiraz edecek olsa jandarma dipçiğiyle eşek sudan gelene kadar dayak atıyorlarmış.

Bununla yetinmemişler. Hocaların çocuklara Kur’an öğretmelerini de yasaklamışlar. Yasağa muhalefet edenler çok ağır cezalara çarptırılıyormuş. Yine de gizli-gizli Kur’an öğretenler olmuş. Olmuş ama büyük korkular içinde.

Kur’an okumak yasakmış ama, İncil okumak yasak değilmiş.

Hatta gazetelerde İncil’le ilgili teşvik edici ilanlar bile yayınlanıyormuş.

Çünkü o dönemin bir kısım idarecileri “Hristiyanlığı seçersek Avrupa ile daha iyi uyum sağlarız, zaten kalkınmamız da buna bağlıdır” diyorlarmış.

İslam’dan uzaklaştıkça Ayrupalıların gözüne gireceğimiz için (!) bu defa da camilere el atmışlar.

Kimi camileri satmışlar.

Kimilerini depo yapmışlar.

Kimi camileri de yıkmışlar.

Vatandaş bu olup bitenlerden son derce muzdaripmiş, ama elinden de bir şey gelmiyormuş.

Ellerinden gelse bu idarecileri değiştirmek istiyorlarmış ama, sistemi öyle kurmuşlar ki değiştirmek mümkün olmuyormuş.

Seçim yapılmasına yapılıyormuş.

Oy vermeler açıktan, ama sayımlar gizli oluyormuş.

Halkı Müslüman olan ülkede uzun yıllar bu çile çekilmiş.

Bu çileyi çektirenleri mi düşünüyorsunuz, düşünmeyin.

Halk onların cezasını verdi. Bir daha da iktidara gelecekleri şüpheli.

Çünkü “Müslüman bir delikten iki kere ısırılmaz.”