Hayat herkese adil doğar ve yeni bir gün, yeni bir hayat verir. Eğer anı görmezden gelirseniz, mutlulukla yaşanacak zaman bulamazsınız. Hayat; giden zamanın geri gelmesine fırsat vermeyecek kadar da acımasızdır ama adildir.

Hayatın adaletine güvenin, yaşanması gerekeni zamanında yaşayın ya da zamanı geçince keşkelere sığınıp ağlamayın. Geçmişe ağlamanızın size bir faydası olmaz. Aksine ağlarken, önünüze çıkan yeni bir şansın size sunacağı mutluluğu kaçırırsınız. 

Anı değerlendirirken birlikte olduğunuz insanlara da dikkat edin. Bu dikkat, sizin hayattan zevk almak ve mutlu olmanız için önemlidir. Kimi, arkadaşının çokluğuyla övünür, kimi de azlığından şikâyet eder. Oysa ne çokluğu ne de azlığı insan mutluluğu için bir kriter teşkil etmez. Nitelik ve nicelik önemlidir. Yani mutluluk nicelikte değil, niteliktedir. Siz az da olsa sizi mutlu ettiğini düşündüğünüz arkadaşlarınıza sahip çıkın. Kalitesiz birçok arkadaşınız olacağına kaliteli birkaç arkadaşınız olsun yeter. Hani derler ya,“bozuk para insanın cebini deler, harcayın gitsin” diye. Kalitesiz, egoist ve bencil insanlar da bozuk para gibidir. Siz de onları hayatınızdan çıkartın ki, bozuk paranın cebinizi deldiği gibi o insanlar da gönlünüzü delmesine izin vermeyin.

Mutluluğunuza engel olan diğer bir etken de, değerinizi bilmeyen, sizi terk edip giden insan için gözyaşı döküp geri dönmesini beklemektir. Umutsuzca beklemek, mutluluğunuza engel olacağı gibi yeni gelecek birine gönül kapınızın kapalı olması demektir. Eğer varlığı sizin için hiçbir şey ifade etmiyorsa, yokluğundan niye kendinize elem çıkartıyorsunuz ve varlığı size bir şey vermezken, yokluğu sizden ne alıp götürebilir ki?

Ama unutmamanız gereken bir şey daha var ki, hayat, size sunduğu mutluluklarda adil olduğu kadar, ders vermekte de adaletini kullanır, isteseniz de istemeseniz de size görev yükler. Herkes doğuşuyla insandır ama insanlık gömleğini giymek önemlidir. Hayatın sizden istediği ve görev olarak size yüklediği de budur, insanlık. Görünen o ki, hayatın istediği bu görevi yerine getiremeyen ne çok insan var hayatlarımızda. Demek ki bu da, herkese nasip olmuyor.

Unutmayın, siz isteseniz de istemeseniz de hayat sizden paylaşım ister ve size sorumluluklar da yükler. Hiç kimse varlığını hayatın yüklediği sorumlulukları göz ardı ederek tek başına sürdüremez. Hayat kimseyi de yalnızca kendisinden sorumlu kılmaz. Herkesin, hayata ve insanlığa bir katkıda bulunması, iyi şeyler yaşarken yaşatması de gerekir. Çünkü insan; yaşadıklarıyla değil, yaşattıklarıyla ve yaşatmadıklarıyla değer kazanır veya değer kaybeder.

Herkes hayatı ve insanları eleştirir, hayat şartlarının zorluğundan, vefasızlıktan, samimiyetsizlikten bahseder ama bunlar için kendisi de bir adım atmaz. Bu kötüye gidişin hep birileri tarafından ortadan kaldırılmasını ister. Veya herkesi, hatta dünyayı değiştirmeye çalışır ama öncelikle kendini değiştirmesi gerektiğini göz ardı eder, hatta umursamaz bile. Başkasının hatasını görünce açar, o kusuru büyütür, kendi kusuruna kör ve umursamaz bakar, kusuru yüzüne vurulunca da “bu kadar kusur, kadı kızında da bulunur” diyerek kendi kusurunu önemsizleştirir.