Atiker Konyaspor, UEFA Avrupa Ligi’nde gruplardaki son iç saha maçına Fransa’nın ünlü ve köklü kulübü Marsilya karşısında çıktı. Her şeyden önce maç çok özel bir maçtı. “Kim bilir Konyaspor, Avrupa’da bir sonraki iç saha maçını ne zaman oynayacak. Bu statta bir daha yeşil-beyazlı temsilcimizin Avrupa maçına tanıklık edecek miyiz?” sorularının ışığında stattaki yerimizi aldık. Benim gibi düşünen yaklaşık 20 bin taraftar da tribüne koşup, temsilcimizi destekledi.

Buz gibi havada evde oturup, çay-kahve eşliğinde maçı izlemek de vardı ama dedik ya bu maçı özel kılan nedenler ağır bastı.

Açıkçası sonuçla ilgilenmek ya da oynanan oyunu umursamadan maçın keyfini sürmek istedim. Her şey güzel de başlamıştı. Kendi liginde son 8 maçını kaybetmemiş ama Avrupa Ligi’nde gruptaki iki maçı da mağlup tamamlamış hatta kolay geçtiği elemelerde deplasman galibiyeti alamamış rakip karşısında rotasyonlu kadro ile maça iyi başladı. Fofana ile kaleyi yoklayıp, Musa ile pozisyon kovaladık.  ,

Pozisyon üreten, sürekli arayış içinde olan Konyaspor, maçın 30-40. dakikalarını kapsayan 10 dakikalık bölüm haricinde üstün olan taraftı. Beklediğimiz gol de 82. dakikada penaltıdan geldi. Stat bayram yerine dönmüş, tam “kazandık” demeye başlamışken uzatmanın son saniyelerinde gelen kabus gibi gol gecemizi karartıyordu.

Tecrübe olarak bizden kat kat üstünler. Kadro olarak da 4 kat daha pahalıydılar ama 1-1’den fazlasını hak etmiştik. Yazık oldu… 

Golden önce 3’e 1 yakalamışken pas vermeyip kahramanlığa soyunan Ömer Ali’ye mi, kendi kalesine gol atan Moke’ye mi yoksa onun gibileri transfer edene mi....  Kime kızalım ki? En iyisi noktayı koymak. Bizim için yıkım oldu, çok yazık oldu...