Dengemizle ilgili, ruhumuzla ilgili,

Kendi kendimize konuşuyoruz.

Çocukluktan sıkılıyor, büyümek istiyoruz.

Bir de bakıyoruz ki çocukluğumuzu özlüyoruz.

Para kazanmak için kırk takla atıyor, sağlığımızı yitiriyoruz.

Ama gideni geri getirmek için tekrar para harcıyoruz.

Yarından endişe ediyor,

Günü unutuyoruz.

Velhasıl ne dünü ne bugünü ne de yarını yaşıyoruz.

Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyor,

Ancak hiç yaşamamış gibi ölüyoruz.

Halbuki kendimizi “sevdirmeye” kalkmasak, “sevilmeye” bıraksak

Ya da en çok şeye sahip olmasak da en az şeye ihtiyaç duysak.

Yaşayamaz mıyız?

Mutlu olmaz mıyız?

Sürekli denklem, sürekli hengame…

Anlayın!

Çözemiyoruz,

Zorlanıyoruz,

Hiçbir şey tatmin etmiyor…

Aslında o kadar basit bir hayat yaşıyoruz ki;

Gücümüzü, kuvvetimizi, aklımızı, kelamımızı…

Nerede ve nasıl kullanacağımızı bir bilsek!

Öfkemizi, nefsimizi ve hırslarımızı,

Kontrol edebilsek.

Sabredebilsek,

Sebat etsek,

Bütün bilinmeyenleri ve görülmeyenleri,

Fazilet ve erdemlerimizle,

Gün ışığına çıkarabilecek

İnancımızı kaybetmesek…

Açık sözlü olsak,

Her sözü üstümüze almasak,

Bazen görsek ama susabilsek,

Bazen bilsek ama bilmiyormuş gibi davransak…

Zorlamasak,

Sade ve basit düşünebilsek,

Mutlu olamaz mıyız?

NOT: Spor yazısı yazmayacağım için kendi kendime söz verdiğimden dolayı Selçuk Üniversitesi Basketbol takımının isim ve renk değişikliği hususuna girmiyorum… Görüyorum ama susuyorum.