‘Her insan bir engelli adayıdır’ sözü artık çok klişeleşmiş ama uygulamada pek de hatırı sayılmayan sözdür.

Türkiye nüfusunun %13’lük kısmı engelli vatandaşlarımızdan oluşmaktadır ki bu oran genel nüfus oranımıza göre oldukça büyük bir bölüme sahiptir. Hal böyle olunca engellilerimizin haklarının, engellilerimize sunulan hizmetlerin, engellilerimize her anlamda erişilebilirliklerinin, eğitim, rehabilitasyon ve sosyal katılımlarının en üst düzeyde sağlanması amacıyla Engelli Bakanlığı kurulmalıdır.

Aile Sosyal Politikalar Bakanlığı içinde bulunan genel müdürlük maalesef yeterli gelmemektedir.

Engel grubu çok farklı, her birinin ihtiyacı ve sorunları çok farklı, bir de işin ehli olmayan ya da yetmeyen kişiler bu işe talip olursa maalesef hizmet eksik oluyor.

Öyle bir bakanlık olacak ki, bakanlığın engel gruplarına göre genel müdürlükleri olacak.

Onların da altında engel grubuna göre, eğitim, sağlık, sosyal yaşam ve yaşama kazanım ile ilgili daire başkanlıkları olacak.

Hani ateş düştüğü yeri yakıyor ya o yüzden biz de işimizi gücümüzü bırakıp asıl iş sahiplerinin yapmadığı yapamadığı sistemi araştırıp, yaralarımıza kendimiz merhem olmaya çalışıyoruz.

Son 10 senedir engeliler için o kadar çok kaynak aktarıldı ki?

-Her engelli özel eğitim alıyor yaklaşık 700 TL devlet ödüyor.

-Engellinin ailesi gelir düzeyi yetersiz ise asgari ücrete yakın bakım ücreti alıyor.

Senede 30 gün fizik tedavi merkezine giderse devlet ödemesini yapıyor.

İlacını- mamasını-alt bezini-tekerlekli sandalyesini-engelli ortopedik ya da tüm cihazların ücretlerini devlet ödüyor.

Ulaşım araçlarında refakatçisi ile birlikte ücretsiz seyahat ediyor, araç alımlarında ÖTV ödemiyor, MTV’den muaf tutuluyor.

Daha o kadar çok şey son 10 yılda bu hükümet zamanında yapıldı ki anlatmak ile bitmez. Peki neden bakanlık diyoruz?

Çok kaynak var ama maalesef bazen doğru yere gitmiyor, içimizde o kadar fırsatçı var ki bunların önüne geçilemiyor.

Özel Eğitim ayda 8 saat, bazı aileler çocuğunu eğitim merkezine götürmüyor, eğitim merkezine ödenen parayı alıp kendi ihtiyacına harcıyor.

Tekerlekli sandalye için verdiği para 750 TL iken devlet 500 TL ödeme yapıyordu. Sonra devlet tamam vatandaşın cebinden ekstra ödeme olmasın dedi 1000 TL’ye çıkardı, satıcılar tekerlekli sandalyeyi 1250 TL’ye çıkardılar.

Hangi birini anlatayım ki?

Çözümleri o kadar basit ki ama ya kafa yoran yok, ya da koltuğa yapışıp kalıp işini göremeyen çok.

Sadece Ankara’da 500’ün üzerinde özel eğitim merkezi var, ders 45 dakika ücreti 100 TL. Onun yerine Ankara’da 5-6 okul olsa tam gün eğitim alıp devlete daha ucuza mal olacak. Bu uygulamayı her şehir için ihtiyaç oranında düşünülebilir.

Bakanlık, tekerlekli sandalyeye ihtiyacı olan engelliyi tespit edip daha sonra da engellinin evine tekerlekli sandalyeyi teslim etse, bu işin simsarlığını yapanlardan engelli de kurtulur devlet de fazla para ödememiş olur.

Sağlık konusun da özel hastanelerin ameliyat dahil ücretsiz olması gerekir. Sosyal yaşam için gidecek çok yer olmadığı için, o yüzden engelli evde hepsi hapis durumunda ailesi ile yaşamakta.

İş konusunda, meslek edindirmede o kadar açık var ki, yeteneklerini tespit edip engelliyi yaşama kazandırmak gerek.

Devletimiz hükümetimiz çok şey veriyor, kaynak aktarıyor ama; amalar çok uygulayıcılar yok…