Kuyunun dilinden – Hz. Yusuf şiiri

Her olayın en az bir şahidi vardır. O gün, belki de dünyanın altını üstüne getirecek bir gündü. Dört büyük melekten biri olan vahiy meleği Cebrail’in (a.s.) gökten yere inişlerinde tedirginlik duyduğu üç olaydan biri yaşanmak üzereydi: Hz. Yusuf’un kuyuya atıldığı an.

O ânın en büyük şahidi ise, Kenan diyarındaki bir “kuyu” ve onun başına konmuş bir “kumru” idi. Kuyu suskundu ama olanı görüyordu; Kumru ise sesini göğe duyuruyordu. Allah’ın seçtiği bir kuluna kim ne zarar verebilirdi ki? Kumru'nun endişesi de işte bu soruya gizlenmişti.

Benim doğup büyüdüğüm şehir olan Kahramanmaraş’ta, Kumru’nun ötüşü halk arasında şöyle yorumlanır: “Yusuf’u tutun, Yusuf’u!” O günden sonra Rabbine niyazda bulunan o Kumru’ya "Yusuf Kuşu" adı verilmiş, ona kimse dokunmamıştı. Çünkü Rabbi onu işitmiş, Yusuf için endişelenen bu minik şahidi korumasına almıştı.

Kıskançlığın ateşinden, kuyunun sessiz dilinden, Kumru’nun ve Cebrail’in (a.s.) ince endişesinden süzülen bu şiiri, şimdi sizlerle paylaşmak istedim.

KUYU

KENAN’DA BİR KUYU İDİM

TUĞLADAN ÖRÜLÜ İDİM

BAKRACINI SARKITANA

SUYUMU ESİRGEMEDİM.

BİN YILDIR BURADA İDİM

KARANLIKTA KALDIM DERİN

BAŞIMDA BEKLEYENLERİN

SIRLARINA VAKIF İDİM.

EY GÜNEŞ UNUTTUN BENİ

KEDERDE BIRAKTIN BENİ