Her yaz, ciğerlerimiz gibi yanan ormanların dumanı kaplar içimizi. Gözyaşlarımız sel olur akarken, bir kez daha anlarız ne denli çaresiz olduğumuzu. Ormanlar yanıyor, sadece ağaçlar değil, ekosistemler, canlar, umutlar yanıyor. Ve inanın, ormanlar yandıkça, bizim de kalbimiz yanıyor.

Bu sadece bir doğal afet değil; bu bir felaketler zinciri. Kül olan her ağaç, toprağın nefes almasını engelliyor, erozyonu hızlandırıyor, su kaynaklarını kurutuyor. Yuvasız kalan her canlı, doğanın dengesini bozuyor, biyoçeşitliliği yok ediyor. Ve bizler, bu yıkımın sadece seyircisi olmakla kalmıyoruz, aynı zamanda bu durumun birer parçasıyız. İklim değişikliği, kuraklık, insan ihmali ve hatta kasıtlı kundaklamalar… Her biri bu büyük yangının bir kıvılcımı.

BİREYSEL OLARAK YEŞİLE SAHİP ÇIKALIM

Her yangın haberinde içimize düşen kor, bir yandan öfkeye, bir yandan da derin bir üzüntüye dönüşüyor. Neden önlenemiyor bu yangınlar? Neden her yıl aynı acıları yaşıyoruz? Yangın söndürme ekiplerinin cansiperane mücadelesini takdir etmekle birlikte, daha etkin önleyici tedbirler, daha güçlü bir orman politikası ve en önemlisi, bireysel farkındalık ne zaman tam anlamıyla hayatımıza girecek?

Şimdiye kadar yanan alanları yeniden ağaçlandırmak için gösterilen çabalar takdire şayan. Ancak sadece ağaç dikmekle kalmamalıyız. Öncelikle var olanı korumalı, yangın riskini en aza indirmeli ve yangın çıktığında en hızlı ve etkili şekilde müdahale edebilmeliyiz. Bu sadece devletin, kurumların görevi değil; bu hepimizin ortak sorumluluğu.

Ormanlarımızın değerini sadece yandığında mı anlayacağız? Bu yeşil hazineler, sadece ülkemizin değil, tüm dünyanın nefesi. Onları korumak, gelecek nesillere daha yaşanabilir bir dünya bırakmak için üzerimize düşen en kutsal görevlerden biri.

Unutmayalım ki, yanan her ağaç, içimizden bir parça götürüyor. Ve bu yangınlar durmadıkça, bizim de kalbimiz yanmaya devam edecek. Belki de bu yanma, bizi harekete geçiren, daha bilinçli adımlar atmamızı sağlayan bir işaret olur. Ne dersiniz, artık yeterince yandı mı kalbimiz?