Ankara: İki güne sığan yirmi iki yıllık anılarım

Şehirlerin ruhu vardır derler. Benim için Ankara, sadece bir başkent değil; zamanı büken, iki güne koca bir ömrün en güzel anılarını sığdıran sihirli bir durak. En son Şubat ayında gelmiştim buraya, ve o kısacık ziyaret, 22 yıllık ömrümün üzerine bir 22 yıl daha unutulmaz güzellikler ekledi. Belki önümde bir 22 yıl daha yok ama o iki günde yaşananlar, geriye dönüp baktığımda tüm zamanımı aydınlatacak kadar değerli.

Anılar ve sevgi... Hele ki bir şehirde, belirli sokaklarda yaşanmışlarsa, silinmeleri mümkün değil. Ama o anıları tekrar canlandırmak, asıl mucize bu. Şimdi buradayım, o sokaklardayım. Aynı duygularla o kaldırımları adımlamak, sanki o anları zaman tünelinden çekip bugüne getirmek gibi, müthiş bir his. Bu güzelliğin yanında buruk bir hüzün de oluyor elbet. Çünkü o anlar ne kadar güzel olsa da, geride kaldılar.

O Sabahın Huzuru

Şubat ayının o soğuk ve keskin havasında, sabahın erken vakti kuş sesleriyle uyanışımı unutamam. O kış ayazında, balkonun keyfi başkaydı. Orada yaptığım kahvaltının tadı... İşte o, sıradan bir öğün değildi. Sanki tüm Ankara'nın huzuru, o fincanın buharına sinmişti. O günden sonra, bir itiraf gibi, kahvaltıyı bıraktım. Sanki başka bir yerde yaptığım hiçbir kahvaltı, Ankara'nın o lezzetini yakalayamayacak, o anın kutsallığını bozacaktı. Bu, bir nevi saygı duruşuydu o hatıraya.

Karanlıkta Parıldayan Kızılay

Anılarımı hep akşama saklamıştım. Gecenin örtüsü altında, ışıkların arasında kaybolmak. Bu gelişimde de değişmedi. Kızılay'a geldim, yine akşam vakti, yine o tanıdık sokaklarda dolaşıyorum. Gündüzün karmaşası çekilmiş, geriye sadece anıların gölgesi ve şehrin dingin uğultusu kalmış. Her köşe başında bir hatıra canlanıyor: bir gülüş, bir söz, paylaşılan bir sessizlik...

Ankara, bana zamanın hızla akıp giden bir nehir değil, istenildiğinde durup o anlara geri dönülebilecek bir göl olduğunu hatırlatıyor. O iki gün, artık kalbimin en değerli mücevher kutusu. Ve şimdi, o kutuyu tekrar açıp, paha biçilmez hatıralarıma yeniden dokunuyorum. Şehirler değişse de, duyguların ve anıların ruhu asla değişmez. Ankara, bu gerçeği bana tekrar fısıldıyor.