Sokakta yürürken, bir kahvede çay içerken, sosyal medyada bir kelime paylaşırken… Ne zaman bu kadar kolay "vatan haini" damgası vurmaya başladık birbirimize? Ne zaman farklı düşünmek bu kadar tehlikeli, bu kadar suç oldu?

Eskiden sağcı da vardı solcu da. Biri Ali’yi severdi, öteki Veli’yi. Ama bilirdik ki aynı mahallenin çocuklarıyız. Belki okuldan çıkınca farklı yolları tutardık ama aynı ekmeği bölüşürdük, aynı bayramda helalleşirdik. Şimdi öyle mi?

Şimdi biri çıkıp “bence bu karar yanlış” dedi mi, hop, “hain” ilanı anında. Diğeri “ben böyle düşünüyorum” dedi mi, “sen zaten karşı tarafın adamısın” etiketi yapışıyor sırtına. Sanki ortada bir taraf kalmış gibi. Sanki memleket iki renkli bir masa örtüsüymüş gibi: siyah ya da beyaz. Griler yok, aralar yok.

Her şey bir “biz” ve “onlar” üzerinden. “Biz” kimiz, “onlar” kim? Bilen yok. Çünkü o çizgi artık o kadar hızlı değişiyor ki, bugün “biz” dediğin, yarın bir bakmışsın “onlar” olmuş.

Siyasetçiler kavga ediyor, biz sokakta yumruklaşıyoruz. Onlar mecliste birbirine laf atıyor, biz sosyal medyada birbirimize küfrediyoruz. Onlar seçimden sonra tokalaşıyor, biz aramıza yıllık küslükler sokuyoruz. Olan kime? Bize.

Eleştiren değil, biat eden makbul sayılıyor artık. Hâlbuki memleketin ileri gitmesi için en çok ihtiyacımız olan şey neydi? Fikir. Karşı fikir. Sorgulayan zihin. Merak eden gençlik. Ama biz ne yaptık? Herkesi tek bir fikre zorladık. Farklı düşüneni susturduk. Kendi yoldaşımız olsa bile “farklı düşündü” diye öteledik.

Vatan sevgisi, fikirleri bastırmakla değil; farklılıklar içinde bir arada yaşayabilmekle ölçülür. Vatanı gerçekten sevmek, birinin fikrini duymaya tahammül edebilmektir bazen. Haksız da olsa dinleyebilmek. Çünkü o da bu toprağın insanı.

Demem o ki, farklı düşünmek vatan hainliği değildir. Karşımızda duran herkes düşman değildir. Bazen sadece aynı ülkenin başka pencereden bakan evladıdır. Belki de dinlesek… sandığımızdan çok daha benzeriz.