Ne zaman bir genç konuşsa, ne zaman kendi fikirlerini savunsa, birileri hemen dikleniyor: “Sen daha çocuksun”, “O iş öyle değil”, “Bizim zamanımızda...”

Yeter artık.

Gerçekten yeter!

Bir nesil, geçmişin tozlu doğrularıyla bastırılmaya çalışılıyor. Gençler konuşmaya çalıştıkça susturuluyor. Fikir beyan ettiklerinde, "saygısız" damgası yiyorlar. Oysa asıl saygısızlık, dinlemeden yargılamak, anlamadan eleştirmek değil midir?

Gençler kukla değil.

Ezberlenmiş cümleleri tekrar etmedikleri için dışlanmaları, sorunun gençlerde değil, onları kalıba sokmaya çalışanlarda olduğunu gösteriyor.

Hiç kimse gençlerden robot olmasını beklememeli.

Boyun eğen, korkan, susan bir nesil isteniyorsa, bu beklenti boşuna.

Çünkü gençlerin robot olmaya ne ihtiyacı ne de niyeti yok!

Gençler düşünmek, sorgulamak, kendi yolunu çizmek istiyor.

Ama her adımda karşılarına bir “bizim zamanımızda” duvarı dikiliyor.

Oysa sorunun cevabı çok açık:

Gençlik, kendisini susturmaya çalışanların gölgesinden uzaklaşarak yoluna devam ediyor.

Ve evet, gençler orada da kendi yollarını buluyor.

Her kuşak bir öncekini aşmak için gelir. Gençlerin farklı düşünmesi, bir tehdit değil, ilerlemenin ta kendisidir. Ama hâlâ onları hizaya sokmaya çalışanlar var.

Gençler hizaya girmiyor.

Çünkü onlar insan.

Fikirleriyle, hayalleriyle, inatlarıyla varlar.

Ve tekrar edelim:

Bizim robotlara ihtiyacımız yok.

Ama belki bazı büyüklerin biraz vicdana, biraz empatiye ve en çok da susup dinlemeye ihtiyacı vardır.