Evet, hem de öyle bir güç ki bu; komşumuzun evinin bombalanmasını ekran başında çerezle izleyebilecek kadar güçlü! Yanı başımızda insanlar paramparça olurken biz filtreli kahvemizi yudumlayabiliyoruz. Tıklanma rekorları kıran videoların, acılar üzerine kurulduğu bu çağda, “çok şükür bizde bir şey yok” diyebilecek kadar güçlü(!) bir milletiz artık.

Güçlüyüz(!)

Kardeşimizin feryadını duymamakta, gözümüzün önünde hayalleri kurşunlanan çocuklara “onların kaderi böyle” demekte üstümüze yok. Vicdanlarımızı susturduk, sağır ettik. Kulaklarımızı gerçeklere tıkadık. Bizden yardım isteyenin değil, bizim rahatımızı bozanın sesiyle ilgileniyoruz artık. Ne de olsa güçlüyüz(!), duymamız gerekenleri değil, duymak istediklerimizi duyuyoruz.

Güçlüyüz(!)

Öyle güçlü ki karnı aç olanı “tembel” diye yaftalayacak, çöpleri karıştıranı “drama arayan zavallı” diye küçümseyecek kadar güçlü! Empati lügatimizden silindi, yerine “herkes hak ettiğini yaşıyor” kolaycılığı yerleşti. Kibirle karışık bir tevekkül uydurduk kendimize. Çünkü güçlüyüz(!) ve gücümüz, utançlarımızı maskelemeye yetiyor.

Güçlüyüz(!)

Haksızlığa uğrayanı izleriz. Adaletsizlik karşısında susarız. Sustukça büyürüz(!) çünkü ses çıkarmak zayıflıktır, başımıza iş almak aptallıktır. Sahi, ne zaman bu kadar akıllandık da korkuyu akıl sayar olduk? Haksızlığa uğrayanı değil, onu susturanı alkışlıyoruz artık. Çünkü güçlü olan haklıdır(!), değil mi?

Güçlüyüz(!)

Ama bu güç bizim değil. Bu, vicdanın sustuğu, ahlakın çürüdüğü, dayanışmanın mezara gömüldüğü bir toplumun sahte gücü. Maskeli, uydurulmuş, boş bir kibir. Gerçek güç, mazlumun yanında durabilmektir. Biz ise, üç kuruşluk konforumuz bozulmasın diye dünyayı yakmaya hazırız.

Yüzleş artık ey toplum!

Bu sahte gücün seni neye dönüştürdüğünü gör. Komşunun yangınında ısınan, kardeşinin çığlığında susan, açın haline bakarken "beni bulmasın" diyen bir toplum olduk. Ve hâlâ "güçlüyüz(!)" diyebiliyoruz.

Belki de en zayıf halimizdeyiz.

Çünkü en korkak, en sessiz, en duyarsız zamanlarımızdayız.

Ama dert etme…

Güçlüyüz(!)