Artık resmen hastalıklı bir toplum olduk. Bir yanda körler, diğer yanda sağırlar. Görmediğini işiten, gördüğünü ise duymayan; bazen işine geldiği gibi sağır bazen işine geldiği gibi kör kesilen bir toplum!

Sokakta bir çocuk ağlasa, herkes duyar; ama kimse dönüp bakmaz. Bir kadın çığlık atsa, duvarlardan yankı bulur da insanlardan bulmaz. Kulaklarımız çalışıyor ama vicdanımız sağır. Gözlerimiz açık ama kalbimiz kör!

Her gün adaletsizliği görüyoruz. Çıplak gözle, utanmadan, saklanmadan önümüzde sergileniyor. Ama duymuyoruz! Çünkü duysak, harekete geçmek zorunda kalacağız. Sorumluluk almak gerekecek. Oysa biz, rahat koltuklarımızdan kalkmamak için kulak zarımızı bile kendi elimizle patlatmaya razıyız.

Bir yolsuzluk haberi patlıyor. Herkes “gördün mü?” diyor. Görüyoruz, evet. Ama sonra üç maymun dansı başlıyor: "Ben duymadım, ben görmedim, ben bilmiyorum." Hadi oradan!

Kendi çıkarına gelince duymadığın yankıyı işitiyorsun. Kendi cebine dokununca görmediğin ayrıntıyı büyüteçle inceliyorsun. Menfaatin, ahlakın önüne geçmiş; çıkarın, adaletin yerini almış.

Bu yüzden sokakta bir haksızlık olduğunda sadece birkaç “deli” ses çıkarıyor. Geri kalanlar mı? Gözlerini kapatıp kulaklarını tıkıyorlar. Kendi küçük rahat adalarında boğuluyorlar.

Gerçek şu ki: Bu toplumun en büyük hastalığı ahlaki sağırlık ve vicdani körlük. Ne doktoru var bunun, ne de ilacı. Tek tedavisi: Cesaret. Ama cesareti, akıl yerine korkuyu kutsayanlardan beklemek, güneşi avuçla yakalamaya çalışmak gibi.

Şimdi soruyorum: Duymuyormuş gibi yaparak mı kurtulacağız, yoksa sonunda hep birlikte sağır mı olacağız?

Seçim sizin.