Teşekkür etmeyiz. Rica etmeyiz. Gülümsemeyi bir zayıflık, selamı gereksiz bir formalite sayarız. Çünkü biz, her şeyden şikâyet edip hiçbir şeye el atmayan o kudretli somurtanlar kafilesiyiz.

Otobüste başımızı kaldırıp etramıza hiç göz gezdirmeyiz. Birine yol gösterdiğimizde sanki zekâmızdan bir parça eksiliyor sanırız. Sıraya girince öne geçeni değil, “zaten bu millet böyle” diye milleti suçlarız. “Merhaba” diyenin derdi vardır, “günaydın” diyenin kafa yapısı farklıdır. Biz böyleyiz. Kendimizi medeni sayar, medeni olanı da Batı özentisi diye aşağılarız.

Teşekkür mü ettin? Ya çıkarın var ya da zayıfsın. Rica mı ettin? Dönüp suratına bakar, cümle bitmeden göz devirmeye başlarız. Çünkü nezaket, bizim lügatımızda hâlâ fazlalık. Kaba olmak hâlâ bir tür özgüven göstergesi. Kim daha çok homurdanırsa o kazanır. Kim daha çok asık suratla dolaşırsa o daha "sert karakterli" sayılır.

Kendi hayatını bile değiştirmeye cesareti olmayanlar, dünya düzenine veryansın eder. Sokağa atılmış bir çöpü yerden kaldırmaz ama ekran başında dünyayı kurtarır. Klavyede devrim yapar, günlük hayatta çöp tenekesine selam vermez. Çünkü biz, sorumluluk almadan her şeyi eleştirme ustalığını kuşaklar boyu miras almışız.

Somurtan suratlar kafilesiyiz biz. Nezaketle büyümemiş, empatiyle yoğrulmamış, kibarlığı gereksiz saymış, “adam gibi adam”lığı gürültü ve öfkeye indirgemişiz. Mutluluğu kıskanır, iyiliği şüpheyle karşılarız. Birinin güldüğünü görünce sinirimiz bozulur; çünkü ne hakla biz mutsuzken o mutlu olabilir?

Halbuki bir “teşekkür ederim”le başlıyor her şey. Bir “rica ederim”le insaniyetten geriye kalan ne varsa toparlanıyor. Ama biz, hâlâ o sihirli kelimeleri kullanmaktan imtina ediyoruz. Çünkü biz, gülümsemeyi unutanların, öfkeyi karakter sananların ülkesinde yaşıyoruz.

Ve evet, hâlâ somurtuyoruz. Çünkü başka bir yüz ifadesi bilmiyoruz.