Birileri mağdur oldukça sistem acır, toplum üzülür, ekranlar ağlar. Ne güzel değil mi? Ne zaman dara düşsek, boynumuza bir haksızlık zinciri geçirsek, alkışlar yükseliyor; "Yazık oldu!" nidaları havada uçuşuyor. Peki gerçekten yazık olan ne? Mağduriyetin kendisi mi, yoksa onun üzerinden yürüyen o iğrenç çıkarlar mı?

Türkiye’de mağduriyet, bir duygu değil; bir sermayedir. Ne kadar ezilmişsen, o kadar haklısındır. Ne kadar haksızlığa uğramış gibi görünüyorsan, o kadar yükselebilirsin. Ama dikkat et, gerçekten haksızlığa uğraman gerekmez. "Gibi görünmek" yeterlidir. Yeter ki kendini iyi pazarla, yetmezse biraz da gözyaşı sık... Seyirci hazır zaten.

Ahlak? Ahlak da kim? O artık cenaze evinde dua bekliyor. Bu ülkede ahlak, mağdur rolünü kim daha iyi oynarsa ona kurban ediliyor. Samimiyetin adı kalmadı, çünkü herkes poz kesiyor. Herkes “mağdurum” diye bağırırken, aslında avantasını kovalıyor. Bugünün kahramanı dünün zalimi olabilir ama fark etmez, yeter ki şu anda "mağdur gibi" görünsün. Algı kraldır, hakikat mezarda.

Daha kötüsü ise gerçekten mağdur olanların da bu gürültüde boğuluyor olmasıdır Çünkü o kadar çok sahte mağdur var ki, gerçeklerin sesi duyulmuyor. “Ben de ezildim,” diyenin cebinde üç tane kredi kartı, “Ben susturuldum” diyenin her gün üç kanalda röportajı var. Hangi susturulmadan bahsediyorsun? Hangi ezilmişlik bu? Belki de sadece hesap sorulmasından rahatsızsın, o kadar.

Ve siz, bu sahneyi alkışlayanlar… Onlar ağladıkça yutkunanlar… Sahi, hiç mi sormuyorsunuz? Bu adam bu kadar mağdurken bu imkana nasıl sahip? Bu kadın bu kadar susturulmuşken neden her gün manşette? Biraz sorgulasanız aslında oyunun içinde birer figüran olduğunuzu göreceksiniz.

Artık bıktık. Mağduriyetin ticaretini yapanlardan, sahte gözyaşlarıyla kariyer basamağı çıkanlardan, her köşe başında “benim de bir hikayem var” diye duygu sömürüsüyle ahlaka kurşun sıkanlardan bıktık. İnsan onuru, bu kadar ucuz olmamalı.

Bu yüzden diyorum ki:

"Mağduriyetin çıkarı, ahlakın selasıdır."