Bazen birini sevmek, sabahın ilk ışıkları gibi olur. Görmeden hissedersin, dokunmadan tanırsın, ama içini ısıtır usulca.

Sen hiç orada olmadın ama sanki bir ağaç gibi kök saldın içime. Konuşmadığımız her anın içinde, seninle konuşacak bir şeyler buldum. Suskunluklarımızı bile sevgiye dönüştürdüm ben; Çünkü bazı bağlar, kelimelerden çok daha derindir.

Ben seni rüzgâr gibi düşündüm — dokunmadan geçen ama hissedilen. Kokunu bilmeden özledim.
Sana dair hiçbir anım olmadan, bin an biriktirdim içimde. Ve biliyor musun, artık bu his bana ağırlık değil, ferahlık veriyor. Çünkü bazı şeyleri sevmek için yaşanması gerekmez.
Sadece hissetmek yeter. Seninle hiç yaşanmamış güzelliklerin bile izini taşıyorum.

Sabırla… doğayla… zamanla sevdim seni. Bir su gibi aktın içime ve bir yıldız gibi parladın bende,
Ve ben her gece sana biraz daha inandım.