Bazen gerçeği duymak, yumruk yemekten daha değerlidir. O yüzden direkt konuya gireceğim: Aklını kiraya verdiysen, kimliğini de çöpe atmışsındır.

Düşün! Kendi beynini kullanmaktan vazgeçtiysen, artık sen yoksun. Kafana ideoloji sokan da, din diye uyuşturan da, lider diye bağırttıran da senin yerine karar veriyor. Sen sadece yürüyorsun — nereye, neden, kimin için bilmiyorsun. Kafanın içi otel odasına dönmüş; gelen kalıyor, giden iz bırakıyor. Ama sana yer yok.

Sorgulamayan akıl yok hükmündedir. Sadece tekrar eder. Başkasının sözcüklerini yutar, aynen geri kusar. Ne söylediğini bilmeden konuşur. El kaldır derler kaldırır, alkışla derler alkışlar. Sonra da “Niye kimse bizi ciddiye almıyor?” diye ağlaşır. Ciddiye alınmazsın, çünkü ortada “sen” yok.

Toplum dediğin şey, düşünmeyen insanların toplamı değildir. Düşünmeyen toplum, sadece kalabalıktır. Güdülen, yönlendirilen, kullanılıp atılan bir kitle. O kitleden ne bilim çıkar, ne sanat, ne de medeniyet. Çıkan şey sadece tekrar, kopya, korku ve suskunluktur.

Özgürlük sosyal medyada paylaşım yapmakla kazanılmaz. O iş, zihinde başlar. Aklın esirse, o paylaşımı atan da sen değilsin zaten. Kim attı belli değil. Belki bir trol, belki bir sistem. Ama sen değilsin. Çünkü sen, kendine ait olmayan düşüncelerle hareket ediyorsun.

Ve bu bir suç. Kendine karşı işlenmiş en ağır suç. Cesaretin yok, sorgulamaya mecalin yok, ama her gün konuşuyorsun. Boş boş. Çünkü düşünmeyen insan, sadece gürültü yapar. Gürültü kalabalık yaratır, ama anlam yaratmaz.

Aklını birine teslim ettiğin an, sen artık yoksun. Kimliğin silinmiştir. Kendi isminle dolaşsan da, başkasının gölgesisin. Hâlâ “Ama...” diyecek yer arıyorsan, geçmiş olsun: Sen çoktan kapının dışındasın.