Gürültü kirliliğinden uzak olmak için anacadde yerine ara sokaklardan yavaş adımlarla yürüyorum. Yürüyüşlerimi genelde ya bildiğim şarkı ve türkülerle süsler, ya da bildiğim masal, yaşadığım bir olayı tekrarlayarak kendimi avutmaya çalışırım. Aksi durumda kafayı ya kötü vasıta kullananlara, gürültü kirliliği yapanlar, çevreyi kirletenlere veya selamsız geçenlere takıyor; rahatsız oluyorum.

Her zaman ifade ettiğim gibi, kısa mesafelerde (tek yönde 5 km ye kadar) işim varsa genelde yürüyerek giderim. Bu hem dinlendiriyor, hem de hafif spor yapma anlamına geliyor.

Kalabalık olmayan bir sokaktan diğerine geçmek için köşeyi dönüyorum. 20 metre kadar uzakta, bir binanın duvarlarından taşan yeşillikler altında 14-15 yaşlarında iki genç itişip, kakışıyor. Kıyafetlerden öğrenci oldukları belli. Kavgaya tutuşanlardan biri oldukça zayıf, diğeri daha uzun ve daha irice.

İrice olan zayıf olanı beklendiği gibi sıkıştırmış, yere yatırmak üzere. Birden hızlanarak duruma müdahale etmek istiyorum. Öyle de istenmeyen bir durumla karşılaşmamak üzere esprili bir giriş yaparak “gençler şaka yapıyorsanız karışmam ancak kavga ediyorsanız buna da müsaade etmem” diyerek yanlarına varıyorum. Mesele nedir dediğimde iri olanı “anneme küfretti, onu döveceğim” diyerek tekrar saldırıya geçse de aralarına giriyor, ayırıyor, ancak hemen oradan ayrılmıyorum.

Zayıf olan da o da benim anama küfretti çıkışı yapıyor. “Gençler dürüst olur, yalan söylemez, önce hanginiz küfrettiniz” ısrarımı devam ettirdiğimde, zayıf olan “ben” diyerek itirafta bulunuyor. Ben de “öyleyse özür dile” karşılığına zayıf olan özrünü diliyor. Sınıf arkadaşı olan bu iki geçici de olsa barıştırıyor, 2-3 dakika da sohbet ederek ortamı yumuşatıyorum.

Kısa sohbetimde, gençlere “sınıf arkadaşlığı, aile, anne, baba, öğretmen, okul, devlet yanında; edep, saygı, ilim, gelecek, mevcut imkân ve hedefler hakkında sohbetimi tamamlıyor, sarılarak ayrılıyoruz. Bunun yerine kızarak ya da azarlayarak olaya yaklaşsaydım belki de daha kötü bir durumla karşılaşır hatta kötü bir sonuçla karşılaşabilirdim. Ne olur gençler şefkatle yaklaşalım, başlarını okşayalım.

*****

Tabip Prof. bir arkadaşla buluşmak üzere yine yürüyorum. Yanımdan hızla geçen ve elinde sigara olan bir gence laf atarak “yetişeceğin yer iyi isi ben de sana arkadaşlık ederim ancak sigarayı bırakmak şartı” ile sempatik ikmalde bulunuyorum. Lise 2 de olan genç, kursa gidiyor, doktor olmak istiyor. Anne baba öğretmen, maddi durumları iyi olduğu delikanlının kıyafeti ve pahalı çantasından da anlaşılıyor. Öyle de tek oğullarının sigara içtiklerinden ailenin haberi yok.

Delikanlı arkadaşının zorlamasıyla bir sene evvel sigaraya başlamış. Ah amca, bırakamıyorum diyor. Bak evlat ben ziraat mühendisiyim, tütün ve sigaradan da iyi anlar, verdiği zararları da bilirim. Ben de senin gibi gençken sigara içmeye heves etmiş, üniversite yıllarımda da ara sıra içmeye başlamıştım. Sonra ki yıllarda da bir süre Milli Tütün Komitesi Üyeliği yaptım. Biliyordum ancak O zaman sigaranın zararlarını daha çok öğrendim, attım ve bir daha da elime almadım.

Sigaranın nasıl bırakılacağına dair bir taktik vereyim. Önce iradeni zorlayarak “sigarayı bir saatliğine bırakıyorum, ardından saat dolunca bir saat daha, peşinden birer saat ekleyerek içmiyorsun. Bu boşlukta şarkı, türkü söyle, bir şiir oku; hikâye yazmaya veya sağlıklı hayatın ne kadar güzel olduğunu sindirmeye çalış. Yani kendini oyala, beyninden sigarayı silmeye çalış diye telkinde bulunuyorum.

Beş dakika kadar aynı yönde yürüdükten sonra aklıma buluşacağım arkadaşımın da doktor olduğu geliyor, delikanlıyı ciddiye alıyorum ve gel seni doktor arkadaşımla tanıştırayım, meşhur doktor. Senin gibi efendi bir delikanlıyı ben sevdim o da sever diyorum. Arkadaşla tanıştırıyorum, sigara ve mesleği bilgiler veriyor. Bu yüksek bir moralle delikanlıdan sigarayı bırakma sözü alarak, uğurluyoruz.

Bizim evladımız olsun veya olmasın gençler bizim ortak değerlerimiz ve geleceğimizdir. Ortak geleceğimiz olan gençleri, sevgi ve şefkatle olgunluğa hazırlayalım.