Bugün cebimizdeki paranın geçen yılkinden daha az şey satın alabildiğini zaten biliyoruz. Markette her ürün zamlanmış, kira ödemeleri delirmiş, maaşlar yerinde sayıyor. Evet, paramızın değeri düştü. Ama asıl korkuncu şu: Sadece paramızı kaybetmedik biz. Ticaret ahlakımızı, vicdanımızı, insanlığımızı da kaybettik.
Peki farkında mısınız?
Market rafındaki etiketi değiştiren görevliye kızarken, kendi ikinci el eşyasını üç katı fiyata koyan yine biziz!
"Zam gelmeden stoklayalım." diyerek marketten ihtiyaç fazlasını alırken ve bir başkasının boş raflarla karşılaştığını hiç düşündük mü?
Kendi çıkarımız için fırsatçılığa göz yumarken, başkasının fırsatçılığını neden bu kadar gür sesle eleştiriyoruz?
Sadece Fiyatlar Değil, İnsanlar da Değişti
Artık fiyat etiketi kadar yüz ifadesi de değişmiş kasiyerin. Her gün azar işitmekten, birilerinin "Bu fiyata olur mu?" isyanını duymaktan bezmiş. Ama esas isyan etmesi gereken onlar mı gerçekten?
O lüks restoranlarda "hizmet kalitesine" laf edenlerin, aynı gün evine yorgun dönen bir garsona bir kuryeye bahşiş vermemesi tesadüf mü?
Kâr uğruna çürük mal satan esnafla, "Nasıl ucuza kapatırım" diye pazarlıkta vicdanını kenara bırakan müşteri arasında ne fark kaldı?
Vicdanın Kur Oranı Kaç?
Dolar artınca zam geliyor. Eyvallah. Ama vicdan neden düştü?
Neden her şeyin fiyatını konuşurken, ahlakın, merhametin, insaniyetin değerini konuşmuyoruz?
Asgari ücretli bir işçiye hak ettiğinden azını ödeyip, sonra da "Millet çalışmak istemiyor." demek neyin dürüstlüğü?
Kazandığınız para mı bizi mutlu edecek, yoksa kazandığımız insanlık mı?
Ve daha önemlisi: Hangisini gerçek manada kazanıyoruz?
Bu Yüzleşme Kaçınılmaz
Bu ülke geçmişte de bir sürü ekonomik kriz gördü. Ama böyle bir ahlaki erozyonu ilk kez yaşıyor.
Bir gün enflasyon düşüp, kur stabil kalabilir. Ama kaybettiğimiz vicdanı, güveni, insani bağı geri getirmek o kadar kolay olmayacak.
Biz sadece fakirleştiğimizi sanıyoruz ama insanlığımızdan da pek bir şey kalmadı geriye...