Kimsesiziz biz…

Öyle dayılarımız, makamımız, arkamızı dayayacağımız kimsemiz yok devletten başka.

Yatılı okullarda devletin bursu ile okumadım, belki de boğazımdan henüz devletin tek bir lokması geçmedi ama ondan başka da kimsem yok…

Vatanın ıssız yalnızlığını iliklerine kadar hisseden bir avuç kimsesiziz biz.

Böyle geldik böyle gideriz…

Gecenin ayazında, parmaklarımız donsa da üç beş kelamla dertleşmeye muhtacız daima. Çünkü kimsesizlerin vatandan başka dertleşecekleri kimse yoktur.

Kırgınlıkları omuzlarında yük olmuş, içine kapanmış, hayatın o tatlı neşesine küsmüş bir avuç kimsesiziz biz.

Kader, biz dünyaya gelirken insanları sıkı sıkı tembihlemiş adeta: “Yalnız kalacaklar, bir başlarına mücadele edecekler, kimseye güvenemeyecekler. Hayat, onları öyle bir vur ki tüm naif duygularından arınsınlar, bir tek vatanı sevmeyi becerebilsinler. Gözyaşları ile gelip de bağrımız da uykuya dalsınlar.”

Ne diyelim, alınyazısına isyan edilmez. Sabrını da veriyor ya Allah, buna da şükür…

“Vatan sevgisi imandandır.” demiş Hz. Ali, ne zaman nefes alamasam bu sözünü aklıma getirip derin bir “Oh…” çekerim.

Başka dermanım yok çünkü.

*****

Sıkışıp kaldım dört duvar arasında, içimdeki aşk her yanımı kasıp kavururken kül oluşumu izlemekten bıktım artık. Sahi küllerimden yeniden doğmama izin verecekler mi?

Pek zannetmiyorum…

Bazen gözlerime bir perde indirmek istiyorum, gördüğüm her şeyi unutmak…

Kimi zamanda unutmaktan korkuyorum, milletimin unutmaya alışmasını gördükçe korkuyorum.

Böyle bir arafın içinde kaybolmuş gitmiş bir kadının gülerken gözlerinin içi parlar mı sizce?

Böyle bir arafın içinde kaybolmuş gitmiş bir kadın, insanları mutlu edebilir mi sizce?

Gülemez…

Edemez…

Sanki bütün dünyanın yükü üzerimde gibi, ya bir gün de olsa bu yükü atsam, gönlümce eğlensem olmaz mı?

Olmaz…

*****

Gecenin kör karanlığında başlarız vatanla dertleşmeye, seher vaktine doğru yol alırız.

Seher vaktinin vazgeçilmezi, seher yeli gelir birden gönlüme eser.

Kimi zaman korkar benden, herkesin korktuğu gibi…

“Bu ateşin beni de yakacak der.” Ne diyeyim haklı, bu sefer kalkıp pencereleri kapattım diye sitem eder bana.

E söyle başka çarem var mı? Kader, böyle fısıldamış yeryüzüne, itirazım mı var diyeyim.

Korkma be seher yeli!

Biz bu vatanın kimsesizleriyiz, yeryüzünde hep yenilmeye mahkum evlatlarıyız.

Ne sitem ederiz ne de küseriz.

Vicdanımız rahat ya bu bize yeter.

Gün gelir, bu kimsesiz evlatlar devletin bağrından bütün hainleri ayıklar, bir köşeye atar.

İşte o gün bizlerden korkun.

Kimsesizlerin, kaybedecek hiçbir şeyi yoktur.

Ve vatan kimsesizlerindir, bunu asla unutmayın…