“Herkes çiğner sakızı, Kürt kızı getirir tadını” derler.

Herkes belediyede başkanlık yapar ama, herkes iz bırakamaz. İz bırakmak Allah vergisi bir yetenektir.

Konya’nın eski belediye başkanlarından merhum Yılmaz Kulluk, nevi şahsına münhasır kişiliği ile iz bırakan isimlerden biridir. Allah rahmet eylesin.

Yılmaz Kulluk’un belediye başkanlığı yaptığı yıllarda İmar Müdürü genç bir mimar vardır. Nuri Koştu.

Nuri Ağabey’e miras yoluyla bir miktar para intikal ediyor.

O yıllarda Murat 124’ler pek meşhur.

Nuri ağabey de bir Murat 124 almak istiyor.

Nuri ağabeyin niyetinden başkan haberdar oluyor. Çağırıyor İmar Müdürünü.

“Araba almak istiyormuşsun duyduğuma göre Nuri” diyor.

“Evet başkanım” diyor genç mimar. “Falan yerden bir miktar miras düştü de.”

“Nuri ben senin dürüstlüğünü sorgulamıyorum. Paranın kaynağı değil benim derdim. Biz bunu vatandaşlara anlatamayız. Millet bir yığın dedi kodu yapar. Herkes sana miras düştüğünü bilmez.”

“Ama başkanım” demeye kalmadan başkan;

“Nuri araba almakta ısrar edersen belediyeden ayrıl” diyor.

Nuri ağabey başkana laf gelmesin, dedi kodu olmasın diye belediyeden ayrılıyor ve serbest çalışmaya başlıyor.

Belediye başkanının gösterdiği hassasiyet, takdire şayan bir durum. O günün genç mimarı Nuri ağabeyin davranışı da Başkandan geri kalmaz.

Bir de günümüze bakalım isterseniz.

Bu hassasiyet ne başkanlarda var, ne de çalışanlarda.

Öküzün altında buzağı aradığımız yok ama, milletin de ağzı torba değil ki büzelim.

Bizim inancımıza göre kişiler kuşku uyandıracak davranışlardan kaçınmak zorundadırlar.

Elbette ki gözümüzle görmediğimiz hiçbir konuda şahitlik yapamayız.

Bir şeyin “şüyuunu vukuundan beter” hale de getirmemek gerekir.

İnsanlar neden özellikle birilerine suç isnadı için ısrar etsinler?

Nuri ağabey hayatta. Kendisine hayırlı ömürler diliyorum.

Yılmaz Kulluk başkana da rahmetler olsun inşallah.