Din, tarih boyunca insanları bir araya getiren, ortak bir ruh ve anlam dünyasında buluşturan bir yapı taşı olmuştur. Aynı safta omuz omuza duranlar için kim oldukları değil, kimin huzurunda eğildikleri önemliydi. Fakat günümüzde, özellikle sosyal medyanın da etkisiyle, bu birleştirici ruhun yerini ayrıştırıcı bir fenomene bıraktığını görüyoruz: Fenomen imamlar!

Bunlar öyle isimler ki bir yandan dinin barışçıl ve birleştirici yönünden bahsederken, öte yandan kendilerine has cemaatler kurup, "biz ve onlar" ayrımı yaparak kutuplaşmanın fitilini ateşliyorlar. Takipçi sayılarıyla, bağış kampanyalarıyla, kendilerine inşa ettikleri otoriteyle adeta birer popüler figür hâline geliyorlar. Halbuki dinî rehberlik, gösterişli kürsülerde ya da sosyal medyanın trend listelerinde değil, samimiyetin ve hakikatin derinliklerinde filizlenmelidir.

İşin ilginç yanı, bu fenomen imamlar yalnızca vaazlarıyla değil, yaşam tarzlarıyla da dikkat çekiyor. Kimi gösterişli arabalarla vaaz vermeye gidiyor, kimi lüks otellerde "manevi buluşmalar" düzenliyor, kimiyse takipçilerine "şu kadar bağış yapmayanlar imanı sorgulasın" mesajları veriyor. Peki, din gerçekten bunun için mi var?

İşin trajikomik tarafı, dinin özündeki tevazu ve paylaşım ruhunun, bu ayrıştırıcı fenomenler yüzünden erozyona uğraması. Din birleştirici bir kuvvetken, insanlar "hangi imamı takip ediyorsun?" sorusuyla gruplara ayrılıyor. Sanki İslam bir yol değil de, fenomen imamların kurduğu ayrı kulüplerden ibaretmiş gibi. Oysa din, belli başlı kişilerin şahsi yorumları etrafında dönmez; aksine, bireyin vicdanı ve aklıyla şekillenen evrensel bir hakikat arayışıdır.

Belki de artık şunu fark etmemiz gerekiyor: Dini öğrenmek için sosyal medya takipçisi milyonlara ulaşmış, popüler kültürün bir parçası olmuş isimlere bel bağlamaktan vazgeçmeliyiz. Çünkü gerçek bir rehber, takipçi sayısıyla değil, gönüllerde bıraktığı iz ile ölçülür. Dinin ruhuna sahip çıkmazsak, fenomen imamların yönettiği sanal tarikatlarda kaybolmaya devam edeceğiz.

O yüzden sormak gerek: Din bizi birleştirmesi gerekirken, neden fenomen imamlar yüzünden ayrışıyoruz? Ve en önemlisi, biz bu ayrıştırıcı dindarlık oyununa daha ne kadar seyirci kalacağız?